Salman Ruždi najpoznatiji je pakistanski pisac, koji je svojim vanvremenskim delima skrenuo pažnju svetske javnosti na svoj rad. Njegovo kapitalno delo, kojim je, do tančina opisao radjanje nezavisne indijske države, nakon viševekovnog britanskog protektorata, sa svim turbulencijama koje takvo nemirno vreme sa sobom nosi, proslavilo ga je širom sveta, kao i želja, da kako sam kaže „provocira književnošću“. Medjutim, ovaj roman, kao uostalom i skoro sve drugo što je izašlo iz njegovog pera, izazvalo je gnev odredjenih političkih i verskih struktura, koje je bezpoštedno kritikovao, ne ustručavajući se pritom da i svoj život stavi na kocku. Inače, roman Deca ponoći osvojio je prestižnu Bukerovu nagradu, kao i nagradu Najbolje od Bukera za najbolji roman koji je ikada osvojio to priznanje i to dva puta.
Roman Deca ponoći govori o događajima koji su prethodili nezavisnosti Indije i usledili potom. Glavni junak romana je Salem Sinaj, telepata rođen u ponoć 15. avgusta 1947. godine, u isto vreme kada se radja i nezavisna Indija, koja uspeva da stekne nezavisnost od britanske krune. To glavnom junaku, ali i svoj deci rodjenoj u prvim satima indijske nezavisnosti daje natprirodne moći. Na taj način, njihovi privatni životi postaju, neraskidivom vezom, povezani sa političkim životom zemlje, a Salman pre svih doživotno obeležen teretom sopstvenog rođenja. Na isti način kao i novoformirana država kod koje je početna euforija nezavisnosti brzo nestala u surovoj igri sukobljenih interesa moćnih ličnosti. “Društvo Dece ponoći, na više načina odslikava kulturološke, lingvističke, socijalne, religijske i političke različitosti u mnogoljudnoj Indiji u trenutku osamostaljivanja. “ Salem kasnije postaje umešan u političke igre oko Indire Gandi i politike kontrole širenja populacije sterilizacijom najnižih slojeva stanovništva. U ovom delu romana Ruždi otvoreno kritikuje politiku Indire Gandi, inače ćerke prvog indijskog premijera, čiji apsolutizam smatra ličnom željom za moći koja se graniči sa ludilom
Po jednoj priči, na sadržaju romana zamerao mu je čak i otac, jer se prepoznao i poistovetio sa nekim likovima, a kakva je bila reakcija Indire Gandi, kao najocrnjenije političke figure u romanu, govori podatak da ga je tužila za klevetu. Kroz mnoga svoja dela Ruždi je bespoštedno kritikovao sve pojave u društvu koje je smatrao lošim, ne libeći se pritom da paljbu ospe na pojedine kako političke, tako i verske strukture toliko podeljenog indijskog društva.Iz tog razloga od strane radikalnih islamista čak je bio osudjen na smrt, pa je spas potražio u Evropi, gde je godinama živeo.
Svojim romanima Ruždi je prikazivao deo, po deo istorije indijskog podkontinenta i svoje lične, tako da bez obzira na to koliko poznajete kulturu, jezik ili politiku Indije, Pakistana i Bangladeša, nekada jedne velike države, koja je nakon sticanja nezavisnosti počela da se deli i cepa, nemoguće je odupreti se tom čarobnom svetu. Ta svojevrsna hronika ispričana je na način koji je svojstven samo velikim piscima,tako da je Ruždi i te kako uspeo u nameri da prikaže sav sjaj i bedu ove mnogoljudne nacije, ogromno bogatstvo na jednoj i ekstremno siromaštvo na drugoj strani, luksuz medju malim brojem odabranih i bedu velikog broja svih ostalih kojima se sve što imaju temelji na želji, blatu i magli.
Deca ponoći je, dodajmo i to na kraju, jedini roman nekog indijskog pisca koji je ušao na listu 100 najboljih na engleskom jeziku britanskog lista Tajms. Objavljen u svetu 1981. godine, a na srpski jezik je preveden i objavljen prvi put 1986. godine.
